Last updated: 2 ก.ค. 2567 | 7296 จำนวนผู้เข้าชม |
เฉ่ากั่ว (草果) คือ ผลสุกแห้งของพืชที่มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Amomum tsao–ko Crevost et Lemaire วงศ์ Zingiberaceae
ชื่ออื่น ๆ
เฉ่ากั่ว (จีนกลาง) เฉาก้วย (จีนแต้จิ๋ว) Caoguo, Tsaoko Fructus
ลักษณะภายนอก
รูปไข่ทรงยาว มี 3 พู มีร่องและสันนูนตามแนวยาว ส่วนฐานมีก้านผลหรือรอยก้านผล ตรงกลางข้างในมีผนังกั้นแบ่งเมล็ดออกเป็นสามกลุ่ม เมล็ดมีเยื่อหุ้มสีขาวอมเทา มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว รสเผ็ด ขมเล็กน้อย
แหล่งผลิตที่สำคัญ
มณฑลหยุนหนาน กว่างซี กุ้ยโจว
การเตรียมอิ่นเพี่ยน
1. เฉ่ากั่วเหริน : คั่วเฉ่ากั่วด้วยไฟระดับอ่อน จนมีสีเหลืองไหม้และพองตัว ลอกเปลือกออก เลือกเอาแต่เมล็ด
2. เจียงเฉ่ากั่วเหริน : ผัดเฉ่ากั่วเหรินกับน้ำขิง (ใช้ขิงสด 10 กิโลกรัม ต่อเฉ่ากั่วเหริน 100 กิโลกรัม) ด้วยไฟระดับอ่อน จนแห้ง
ฤทธิ์ของยาตามภูมิปัญญาการแพทย์แผนจีน
มีรสเผ็ด อุ่น เข้าสู่เส้นลมปราณม้ามและกระเพาะอาหาร
1. เฉ่ากั่วเหริน : มีรสเผ็ดร้อนทำให้มีฤทธิ์ขับความชื้นและความเย็นได้ดี อบอุ่นกระเพาะอาหาร ขับเสมหะ และแก้ไข้มาลาเรีย
2. เจียงเฉ่ากั่วเหริน : การผัดกับน้ำขิงช่วยลดฤทธิ์ทำให้แห้ง และเสริมฤทธิ์อบอุ่นกระเพาะอาหารและระงับอาเจียน
ฤทธิ์ของยาตามภูมิปัญญาการแพทย์แผนไทย
-
ขนาดและวิธีใช้
ต้มรับประทาน 3-6 กรัม ทุบให้แตกก่อนใช้
* ข้อห้ามใช้ ข้อควรระวังในการใช้ *
ห้ามใช้ในผู้ป่วยที่อินพร่องเลือดน้อย
เอกสารนี้เป็นลิขสิทธิ์และทรัพย์สินทางปัญญาของคลินิกหัวเฉียวแผนแพทย์จีน
ใช้เผยแพร่เพื่อเป็นวิทยาทานความรู้แก่ประชาชน
ห้ามคัดลอกในเชิงพาณิชย์โดยไม่ได้รับอนุญาตทุกกรณี
24 มี.ค. 2566
19 ก.พ. 2567
23 เม.ย 2567